اجاق درزندگی ایلیاتی ها گودال سطحی ونه چندان عمیق برای به اتش کشیدن هیزم هاست که علاوه بر گرما بخشیدن در فصل سرما برای پخت وپز در تمام فصول سال استفاده می شود .از سه سنگ به منظور پایه های شعله اجاق در سه زاویه استفاده می شود .که پس از چند دوره سوزاندن هیزم معمولا خاکستر ان را خالی می کنند وبه دور می ریزند .اما این ظاهر قضیه است . گذشته از این که اجاق چه شکلی است وچه استفاده ای در ایلات عشایری دارد ،اجاق تعابیری خاص دارد که شاید پرداختن به ان خالی از لطف نباشد. هنوز در عشایر قشقایی در مورد کسانی که بچه دار نمی شوند "اصطلاح اجاقش کور است" کاربرد فراوان دارد ومفهوم این اصطلاح این است که فلانی بچه ندارد .حتی در زمانهای نه چندان دور کسانی که فرزند ذکور نیز نداشتند اجاق کور خوانده می شدند .چون اجاق مظهر روشنایی وگرمی بوده است، شاید منظور از اجاق کور بودن این بوده که کسی بعد از والدین نبوده که اجاق را روشن کند. باز در زندگی ایلیاتی اجاق دارای احترام ومنزلت خاص بوده است .بطوریکه وقتی مال باخته ای بدنبال مال گمشده اش می گشت ،صبح زود برای شروع گشتن بدنبال مال خود در کنار اجاق یکی از ایلیاتی های صادق ومال حلال خوربه امید کمک اجاق این فرددر پیدا کردن مال خود می نشست و صبحانه ای هم می خورد .که اینجا اجاق نمادی از نیت حسنه فرد صاحب اجاق بوده است که به نوعی در رفع مشکل به نیت این فرد تکیه می شده است .هنوز در عشایر قشقایی این جمله زیاد شنیده می شود که می گویند "اجاق بابات کمک کنه" مثلا فلان مشکل حل بشه .که در اینجا یه جورایی به نیت صاحب اجاق تمسک پیدا می شود .ونیت واسطه حل مشکل می شودو اجاق نماد نیت پاک است . یا فراتر از این تعابیر بعضا به اجاق قسم یاد می شود .بنابر این در زندگی ایلیاتی اجاق از احترام ومنزلت خاصی برخوردار بوده وهست .وایلیاتی با دلی ساده وصادق به این ارزشها تکیه می کرده ومی کند .بنابر این اجاق در ایل یعنی روشنایی، گرمی، حسن نیت وصداقت و استمرار زندگی .